Een langdurige buitenechtelijke relatie is funest voor je relatie. Het vertrouwen waarop je relatie gebaseerd is wordt volledig weggevaagd. Toch zijn er veel mensen die er een geheime affaire op nahouden. Naar schatting zou 60 procent van de mannen en 40 procent van de vrouwen wel eens vreemd zijn gegaan. Een deel daarvan blijft voor langere tijd in zo’n affaire hangen. Lees hier meer over de langdurige buitenechtelijke relatie.
Waarom mensen een langdurige buitenechtelijke relatie hebben
Ook vroeger hadden mensen wel eens een langdurige buitenechtelijke relatie, maar tegenwoordig lijkt het steeds meer voor te komen. Het begint bijna normaal te lijken. En hoe meer het voorkomt, hoe normaler we het ook gaan vinden: onder mannen blijkt, dat 77 procent van de vreemdgangers veel omgaat met vrienden die het zelf ook niet zo nauw nemen met echtelijke trouw.
Gemis
Een bekende theorie is dat mensen een (langdurige) buitenechtelijke relatie aangaan vanwege een gemis in de eigen relatie. Als de sleur eenmaal zijn intrede doet, vergeten veel partners elkaar nog een goed gevoel te geven. Wat dat gemis is, is niet altijd duidelijk.
Wat vrouwen missen
Bij vrouwen is het vaak een gemis aan een zekere spanning. Soms een gemis van het gevoel ‘vrouw’ te zijn. Een tekort aan seksuele bevrediging kan haar ook het duwtje in de verkeerde richting geven. Meer redenen vind je in het artikel waarom vrouwen vreemdgaan.
Wat mannen missen
Van mannen wordt altijd gedacht dat ze er een (langdurige) buitenechtelijke relatie op nahouden, omdat ze hun ‘pik achterna lopen’. Ze willen gewoon meer seks en vinden hun partner onaantrekkelijk. Gek genoeg is dit vaak niet eens het geval: mannen gaan dikwijls vreemd met een vrouw die ze minder aantrekkelijk vinden dan hun eigen vrouw. Mannen blijken door hun ego de verkeerde armen ingestuurd te worden. Volgens onderzoek zijn (over)gevoelig voor bewondering en waardering. Lees er meer over in mijn artikel waarom mannen vreemdgaan.
Mijn eigen visie
Zelf draai ik al enige tijd mee in dit vakgebied, en heb ik veel gevallen van ontrouw voorbij zien komen. Daarbij valt me altijd 1 ding op: de persoon die vreemdgaat, heeft meestal moeite zich volledig bloot te geven aan de eigen partner. Het vreemdgaan is daardoor een soort vluchtgedrag dat wordt aangewakkerd door een bindingsangst. Daarbij is niemand perfect. Doordat we zoveel keuze hebben in deze tijd (er lopen veel mensen rond die openstaan voor een relatie of avontuurtje), compenseert de persoon met bindingsangst het tekort door te ‘vluchten’ in een affaire, in plaats van zich bloot te geven in de eigen relatie en verdieping te vinden. De affaire geeft een kick, maar wat achterblijft, is leegte.
Hoe herstel je van een langdurige buitenechtelijke relatie?
De redenen voor een langdurige buitenechtelijke relatie geven je hopelijk enig inzicht in waarom je partner vreemdgaat of vreemd is gegaan. Voor de duidelijkheid: ik praat niets goed. Een reden is geen excuus. Voor een affaire is namelijk nooit een goed excuus. De schade die ermee wordt aangericht, is groot en nauwelijks te repareren. Nauwelijks? Dat klopt. Het is mogelijk, maar de weg is lang en moeilijk. Bovendien moet je partner daarvoor iets doen dat hij / zij nog nooit eerder heeft gedaan: zich helemaal blootgeven. Hieronder enkele tips voor herstel.
Tip 1: werk richting jullie doel
Je partner heeft een langdurige buitenechtelijke relatie (gehad). Jij bent hierachter gekomen. Wat is nu je doel? Wil je bij elkaar blijven of wil je uit elkaar gaan? Hebben jullie kinderen waar je rekening mee moet houden? Ga eerst bij jezelf na wat je nu wilt. Wat zegt je gevoel? Ga ook na wat je partner nu wil. Ontdek wat jullie gezamenlijke doel is en werk hiernaartoe. Natuurlijk ben je boos, natuurlijk ben je verdrietig en natuurlijk moet je partner daar rekening mee houden. Het is echter belangrijk dat je werkt aan jullie doel en dat probeert te bereiken.
Tip 2: durf de werkelijkheid onder ogen te zien
Wat je wellicht niet wilt horen als je het vertrouwen wilt herstellen, is: er bestaat een kans dat het nooit meer goed komt. Vertrouwen is makkelijk kapot te maken, maar moeilijk te herstellen. Ook al wil je dit misschien nu niet lezen, het is goed om te weten. Zo kun je je namelijk voorbereiden op wat er in het ergste geval gebeurt. Als je daar rekening mee durft te houden, kun je open en eerlijk het proces van herstel in gaan.
Tip 3: communiceer!
Iemand anders weet pas wat jij wilt als je zegt wat je wilt. Communiceer effectief en zorg daarbij dat je geen beschuldigingen uit. Een truc om dit te doen, is praten over hoe je je voelt. Niemand kan je verwijten dat je iets voelt! Wees gericht op de oplossing en vermijd emoties die tussen jou en je doel komen te staan.
Tip 4: wees 100% eerlijk
Na een langdurige buitenechtelijke relatie is elk beetje vertrouwen dat je in je partner had waarschijnlijk helemaal verdwenen. Dit vertrouwen herstellen is bijna onmogelijk. De enige manier om kans te maken op herstel, is als jullie beiden 100% eerlijk naar elkaar zijn. Ook jij als degene die bedrogen is, zal zich helemaal bloot moeten geven. Geen leugens en geen ‘sugar coating’. Durf elkaar de waarheid te vertellen zonder beschermlaagje. Dit is iets anders dan elkaar verrot schelden. Onthoud: jullie hebben een doel.
Tip 5: weet wanneer het genoeg is
Wees ook eerlijk tegenover jezelf! Hebben jullie er alles aan gedaan, maar kun jij je partner nog steeds niet vertrouwen? Weet dan wat voor consequentie eraan hangt. Je verdient een partner die goed voor je is en die je 100% kunt vertrouwen. Kies voor jezelf.
Meer weten?
Lees meer artikelen over vreemdgaan.
Mijn man heeft een tijdje geleden vreemd gegaan ik weet niet precies hoelang dit heeft geduurd… hieruit is ook een kind geboren ze moet nu bijna 8 jaar zijn hij heeft haar niet erkend dat heb ik mogen vernemen via via ze lijkt ook zo goed op hem :'( hij is totaal niet eerlijk over het meisje tegenover mij zeg maar hij doet alsof zen neus bloed maar hij weet het maar al te goed.. zelf hebben we 4 dochters ( 15, 14,11 en bijna 3) wat nu?? Hoe moet ik dit in godsnaam vertellen aan onze dochters…ik weet dat dat meisje ooit aan de deur gaat staan…mijn man heeft het de laatste tijd heel vaak over emigreren zou het kunnen dat hij ons wil afschermen?of gewoonweg zodat we er niet zouden achterkomen… ik voel me zo belazerd en verraden bedrog is 1 ding maar een kind…..
Hi Wendy, wat een verschrikkelijk verhaal! De vraag is: wat wil jij? Bedenk goed wat voor jou belangrijk is. Wil je verder met hem? Wil je verder zonder hem? Laat in ieder geval niets met je doen wat je niet wilt. Als je dat voor jezelf hebt bepaald, probeer dan de waarheid boven tafel te krijgen. Ga een gesprek aan en probeer (hoe moeilijk het ook is) hierbij de emoties voor nu zoveel mogelijk achterwege te houden. Het gaat er nu om dat je de feiten leert. Van daaruit kun je verder bouwen aan een oplossing. Weet je al wat je zelf wilt?
Helaas is het ons ook overkomen. Mijn vrouw (15 jaar mee getrouwd) is 6 maanden lang vreemdgegaan met een vader die ze tegenkwam tijdens een voetbalwedstrijd van ons zoontje. Ik ken hem notabene ook via het voetbal.
Het begon met dat hij contact met haar zocht via Facebook na een gesprek langs het veld en van het één kwam het ander. Ze ontmoetten elkaar eens in de week ongeveer op een afgelegen parkeerplek vlak en hadden korte vrijpartijtjes voordat ze van haar werk weer naar huis ging. Ik kwam er achter toen ik een chatsessie op haar telefoon ontdekte.
Het is nu 7 maanden later en er valt nog veel te verwerken. Mijn vrouw heeft ontzettend veel berouw getoond en er direct een punt achter gezet.
Ik ben na mijn intense woede en verdriet over mijn trots heen gestapt omdat ik nog ontzettend veel liefde voor haar voel. Ons huwelijk was ook helemaal niet slecht, heel liefdevol zelfs. Onbegrijpelijk dat zo iets kon gebeuren!
Het was voor haar ook geen verliefdheid, het ging haar om de aandacht en de afleiding. Heel cliché: ze stond niet stil bij de mogelijke consequenties. Voor ons trouwe partners onbegrijpelijk, voor de daders van ontrouw waarschijnlijk heel herkenbaar.
Ik zat uiteraard boordevol vragen en tijdens flink wat scheld- en huilsessies kwamen we er achter dat het echt iets is wat met het zelfbeeld van mijn vrouw te maken had.
In therapie zijn we er achter gekomen dat ze uit een verkeerde vorm van rebellie een leegte probeerde op te vullen. De leegte bleek een jarenlange depressie te zijn die sluimerde zonder dat ze het doorhad.
De therapeut heeft ons enorm geholpen, maar ja de woede en het verdriet borrelen geregeld nog op. Gelukkig is er ook veel verbinding en is de liefde ook weer heel intens. We willen met elkaar door, maar uiteraard mag zo iets nooit meer gebeuren.
Ik wil wel zeggen dat ook ik altijd geroepen heb dat ik zo iets nooit zou pikken, maar soms zijn dingen in de realiteit toch niet zwart of wit. En als de liefde er echt nog is, er oprechte berouw is en de wil om met therapie 1. aan de slag te gaan met jezelf (de dader met name) en 2. met elkaar om de verbinding en het vertrouwen weer te herstellen, dan kom je echt ver.
Uiteraard blijft het een zeer pijnlijk litteken (we praten er ook nog veel over, maar ik probeer dan vooral niet verwijtend te zijn, wel dat het mij nog steeds pijn doet, mijn mannelijkheid heeft aangetast alsook mijn trots en eer en dat ik het daar heel moeilijk mee heb op momenten) en niemand verdient het om hier slachtoffer van te worden, zeker niet als zoals bij ons er echt gewoon niets aan de hand was/is met ons huwelijk.
Maar het is gebeurd en de waarheid is lelijk. We gaan nog steeds naar therapie, al is de frequentie nu wel aan het verlagen. We doen veel samen, genieten van elkaar, van de seks (ja gek genoeg is die alleen maar beter geworden) en van ons gezinnetje.
Maar soms als ik mijn zoontje naar voetbal moet brengen of ik als een man zie die op hem lijkt, dan word ik weer helemaal eng van binnen herleef ik alles opnieuw. Ik kan alleen maar hopen dat dat met de tijd minder wordt.
Ik wil namelijk door met mijn vrouw en zij met mij. De liefde gaat alles overwinnen, maar het blijft een proces, met ups en downs. Soms voel ik alsof ik stik: waarom moest mij/ons dit nou overkomen? En soms geniet van de liefde en zie het glas als halfvol.
Ik hou aan het laatste vast en hoop dat het verdriet en de boosheid verder zullen slijten. Ik hoop dat ik anderen in ieder geval een hart onder de riem kan steken: het kan goed komen, maar dan moet je er wel allebei 100% voor gaan.
Wow Levi, bedankt voor je opbeurende woorden. Ik weet zeker dat veel lezers baat zullen hebben bij je verhaal. Heel moedig! Succes voor de toekomst! Groet, Tim
Dank je Tim . Inmiddels nog verder gekomen, we zijn nog meer naar elkaar toegegroeid. Een vakantie tussen door gehad: nieuwe trouwringen gekocht!
Er is nog wel een fase van intense verdriet bij gekomen. Kort na het kopen van de nieuwe trouwringen. Ik denk dat ik toen pas echt de relatie hoe die was, heb kunnen loslaten. Mijn vrouw was er al tijd voor me en heeft me getroost en zelf ook enorm gehuild om haar stomme fout. Zo hebben we veel gehuild samen om daarna weer lief te hebben en te praten. En om elkaar te zeggen hoe fantastisch blij we met elkaar zijn. Wat hierbij hielp is nieuwe beloftes maken van trouw en elkaar blijven steunen. Ik kwam toen pas echt in de berustingsfase waar ik nu in zit. En nu is het ook nog meer genieten van elkaars keuze voor elkaar. Voor de onvoorwaardelijke liefde.
Wat fantastisch om te lezen, Levi! Veel geluk gewenst samen!
hoi levi, kan ik in contact met je komen?
Dag Tim,
Ik houd sinds drie jaar zielsveel van een getrouwde vrouw, laten we haar S noemen. Zelf ben ik inmiddels in scheiding, ook om weer vrij te zijn.
S trekt aan en stoot af: zegt dat zij gaat scheiden en dan weer niet. Wil mij niet meer zien en dan weer wel. Zij wil haar gezin enij, maar dat pikt haar man niet.
Na een jaar duwen en trekken moet iets veranderen. Ik overweeg om met haar man te praten. Ik heb vragen over hoe dingen zijn gegaan en hoop ook een doorbraak te forceren. Tegelijkertijd denk ik dat dit meer pijn veroorzaakt en niets goeds oplevert.
Mijn vraag: wat valt ervoor en tegen te zeggen om met de partner van je buitenechtelijke relatie te praten? Wat zijn de ervaringen?
Alvast bedankt voor je reactie.
Carsten
Dag Carsten,
Bedankt voor je reactie. Wat vindt S ervan als je met haar man gaat praten? Ik denk dat zomaar met haar man praten door S gezien kan worden als een vertrouwensbreuk. Het lijkt me ook niet dat de doorbraak bij hem ligt, maar bij S zelf.
Wat je vooral wilt, is commitment van S, toch? Mij lijkt het allereerst belangrijk dat je met S open en eerlijk praat om te zien of er toekomst is voor jullie. Ga daarbij echt tot de kern. Laat je niet inpakken door lieve woordjes, om vervolgens de volgende keer weer weggeduwd te worden. Wees bereid om afstand van haar te nemen als ze geen duidelijkheid geeft. Alleen dan kun je vooruitgang boeken.
Hopelijk heb je hier wat aan. Succes!
Groet,
Tim
Beste Tim,
Ik ben de andere partij, de derde. Ik heb nu 10 mnd een relatie met een getrouwde man. Het is een serieuze relatie, in hoeverre dit binnen de grenzen van de situatie vd relatie kan zijn. Ik begin te twijfelen en vind mijn twijfel moeilijk om uit te spreken naar hem, omdat het meer frustratie is waardoor er twijfels komen of ik wel verder moet gaan, omdat er een behoorlijke berg ligt die we moeten overbruggen. Ik twijfel er niet aan dat er een scheiding gaat komen, de vraag is alleen wanneer. Als je na 20 jr een status quo bereikt in je huwelijk, waarin het niet goed is, maar ook niet slecht, waarom al die heisa beginnen waarin de kinderen de dupe zijn? Redelijk grote kinderen, dat wel. Ik kan mij voorstellen dat je in een impasse komt, maar je wordt gedwongen iets ermee te doen. Het lukt mij gevoelsmatig niet rustig af te wachten, ik wil meer, de pijn die het steeds doet dat we dagen niet kunnen afmaken is groot, geen ontbijtjes samen of op vakantie. Er worden geen toekomst beloften gedaan, wat ook 2 kanten heeft: ene kant geen bintenis, andere kant geen loze beloften. Het enige wat ik kan doen is tijd geven, of niet? Ik weet het niet. We zien elkaar 1a2x pw en hebben dagelijks contact; we delen verder alles, maar er is altijd een gepaste afstand. Welke signalen zou ik in acht moeten nemen dat hij evt niet voor mij kiest om het zo te zeggen. Door alle emoties kan ik het niet helder krijgen en nee, ben er niet trots op dat hij zijn vrouw niet inlicht, maar dat is niet aan mij vind ik om daarin iets te eisen. Ik repecteer zijn gezin en voel mij daar al rottig genoeg over, maar weet ook niet wat ik daarmee moet doen.. dank voor enige raad in deze.
Dag Christien,
Situaties als deze zijn altijd heel lastig. De enige manier om hier van jouw kant goed mee om te gaan, is gaan voor 100% duidelijkheid en eerlijkheid. Dat betekent 100% duidelijkheid en eerlijkheid naar hem toe, maar ook diezelfde duidelijkheid en eerlijkheid van hem eisen. Alleen op die manier weten jullie precies waar je allebei staat. Als het gebrek aan binding je onzeker maakt, wil je dan wel doorgaan in deze situatie? Of ontloop je het stellen van de hamvraag (aan hem, maar ook aan jezelf) uit angst dat het antwoord niet is wat je had gehoopt? Kijk naar wat je echt wilt, en handel daarnaar (met 100% duidelijkheid en eerlijkheid). Dat is het enige wat ik jou als raad kan meegeven. Succes ermee!
Groet,
Tim
Beste Tim,
Ik heb al een jaar een relatie met een man die nog getrouwd is en ik word enorm in mijzelf uitgedaagd dit vol te houden. we zien elkaar veel en spreken elkaar alle dagen. eigenlijk een gewone relatie zoals ieder ander, alleen ook niet natuurlijk. Ik begin steeds meer te missen dat we geen vrijheid hebben zeg maar, ook omdat we zo verbonden zijn met elkaar verlangt dat naar meer en dat gaat (nog) niet. mondjesmaat hebben we het erover en hij zegt ook niet voor mij te scheiden, dat zou ook niet goed zijn natuurlijk. overigens toen we elkaar leerden kennen vertelde hij me al te willen scheiden (we kennen elkaar van vroeger en kwamen elkaar tegen), maar een jaar later is daar nog geen gehoor aan gegeven wegens kinderen en financien. Het is niet aan mij om steeds te zeuren hoe het zit, het is iets wat bij hem hoort, toch voel ik steeds dat ik degene ben die moet buigen en wil de kat niet op het spek binden. Ik ambieer niet om samen te wonen ofzo, wel dat we elkaar veel kunnen zien, een LAT relatie zeg maar. We zijn 50-ers. Hoe kan ik nu het beste hiermee omgaan, zonder dat mijn verlatingsangst steeds zo de kop op steekt. ik wordt namelijk gek van het onzekere gevoel doordat hij nog in een huwelijk zit. ik hoop dat je mij advies kunt geven.
Dag Marianne,
Het feit dat de onzekerheid je gek maakt, betekent dat je behoefte hebt aan duidelijkheid. Voel je werkelijk verlatingsangst, of word je geplaagd door de gedachten die horen bij het verliefd zijn op iemand die niet 100% beschikbaar is voor je? In dat laatste geval is er geen sprake van een onredelijke angst. Dat wil niet zeggen dat je je hoeft neer te leggen bij de situatie. Je mag vragen om duidelijkheid van zijn kant: wat wil hij en op welke termijn? Dat lijkt me de belangrijkste vraag om te beantwoorden. Hopelijk los je het snel op!
Groet,
Tim
In januari dit jaar ben ik er achter gekomen dat er iets aan de hand was . Tevens heeft mijn man een aantal weken later mij s’avonds verteld een affaire te hebben voor 3 jr. alsof ik door grond zakte. De affaire was niet belust op liefde alleen maar op sex. Zij had hem gek gemaakt met sexuele getinte filmpjes en foto’s wat zij op sexuele gebied kan.
Je snapt natuurlijk wel dat mijn wereld op dat moment instorte .
In mijn beleving hadden we een goed huwelijk er was veel liefde en ook op sexuele gebied kwam mijn man zeker niet te kort.
Hij heeft definitief met haar gebroken . Maar je begrijpt wel dat ik door een heel diep dal ben gegaan . Het vertrouwen is weg. Dit zal veel tijd nodig hebben . We zijn nog steeds bij elkaar . Hebben therapie gevolgd en praten veel met elkaar .
Ik wilde dit even met jullie delen .
Bedankt voor het delen, Hoopvol!
Beste Tim,
Wat ik een beetje mis aan de reacties is het emotioneel zware deel van de man en de vrouw die vreemdgaan. In het algemeen is het erop geënt dat de oorspronkelijke relatie weer goedkomt. Maar wat als dat.niet zo is?
Ik ben er niet trots op maar het is wel een probleem. Ik heb al langere tijd een relatie met een getrouwde vrouw. Ik woon zelf samen. Mijn partner weet van niks. Haar.man ook niet. Maar hij merkt wel wat aan haar want ze wil hem niet meer tussen de lakens. Mijn partner is niet zo met seks bezig dus wat dat betreft ervaar ik die druk niet. Daarbij komt dat ik weet en mijn geheime liefde ook weet dat wij elkaar soms moeten “delen” met onze officiële partners. Ik kan je vertellen. Dat is niet makkelijk. Voor mijn geheime liefde niet en voor mij niet. Het is een emotioneel complexe situatie….
Er zal dus een keuze gemaakt moeten worden want veel.langer zo doorgaan sloopt haar en mij. Wij als geheim koppel willen elkaar niet zomaar opgeven want we voelen erg veel voor elkaar. Er zijn ook kinderen in het spel. Van de officiële partners. Niet van ons samen. Wat het allemaal niet makkelijker maakt. Gooien we de knuppel in het hoenderhok? Of breken we de geheime relatie af? Ik zie geen beste optie. Het is erg moeilijk. We komen er niet uit.
Heb je tips? Graag. Of tips van anderen. Ook welkom. Het is natuurlijk ontzettend fout allemaal. Ik ben me daarvan maar al te bewust. Maar we kunnen er weinig aan veranderen. Het verliefd knopje zet je niet zomaar uit.
Dank alvast.
Dag Ekster,
Moedig van je om dit te delen. Vaak zijn het de partners van degenen die een affaire hebben die van zich laten horen. Het is goed om nu het verhaal van de andere kant te lezen. Dat geeft hen misschien ook wat meer inzicht en houvast.
We beschrijven vaak inderdaad de ‘oplossing’ en de strijd die daarvoor nodig is. Maar of dat lukt, is niet vanzelfsprekend. Wat je zegt: er spelen veel emoties en extra factoren mee.
Tips voor zo’n emotionele situatie kunnen alleen maar algemeen zijn. Kijk naar je gevoel. Met wie zie je een toekomst? Voor de rest is het een kwestie van hard zijn – hoe gek dat ook klinkt. Hard voor jezelf in het loslaten van degene met wie je niet verder wilt. En hard voor degene die je loslaat. Die verdient het ook om eerlijk behandeld te worden. Maar de waarheid zal hard aankomen.
Vraag jezelf af wat je drijft tot deze affaire. Wat is de onderliggende reden? Ja, je bent verliefd op haar en ze geeft je blijkbaar iets dat je thuis niet vindt, maar wat is dat? Als je thuis praat met je partner, zou je er dan uit komen? Wat je thuis hebt opgebouwd los van datgene dat je mist, wil je dat opgeven?
Het is heel moeilijk om hier specifiek op in te gaan, maar hopelijk heb je iets aan deze tips.
Heel veel succes,
Tim
Beste Tim,
Ik heb een soortgelijke ervaring en relatie..
Kort na het verbreken van mijn relatie, met de moeder van mijn zoon, heb ik een relatie met een vrouw die ik al heel lang ken, maar getrouwd is. Deze relatie duurt nu 4 jaar en we zijn stapelgek op elkaar. We zijn gemiddeld 2x per week bij elkaar, gaan ook wel daagjes samen weg etc.
In haar huwelijk mist zij veel van liefde en genegenheid van haar echtgenoot. Enige waar deze man aan denkt is leuke dingen doen als wandelen, fietsen etc en dat er voor het eten gezorgd wordt…
Voor haar kinderen is hij altijd erg goed geweest. Een aparte band omdat zij op latere leeftijd als buitenlandse naar Nederland is gekomen MET haar kinderen. De kinderen zijn inmiddels volwassen, de deur uit, 1 is getrouwd en er is ook al een kleinkind.
De kinderen weten van onze relatie en zij kennen mij ook. Enige wat de kinderen niet willen, dat haar echtgenoot er van gaat horen, omdat iedereen bang is, dat hij dan instort… (hij heeft duidelijk een als autisme herkenbaar gedrag)
Qua gevoel zou zij het liefst bij mij zijn, maar door de situatie van bovenstaande en ook hem geen pijn doen wil zij geen stappen ondernemen om te stoppen met haar huwelijk. Het gevoel wat zij voor hem heeft is totaal weg, probeert altijd andere dingen te doen als hij thuis is, gaat ook niet samen met hem op vakantie. Er zijn geen aanrakingen over en weer en zeker sinds jaren geen sexuele relatie meer.
Alle normale dingen, gevoelens en verlangens vindt zij bij mij.
Eigenlijk zou ze het liefst met mij verder gaan, maar neemt geen stappen door bovenstaande..
Wat zou ik nog kunnen doen, om haar in beweging te krijgen, om voor haar zelf te kiezen en voor mij.
Ik hou teveel van haar, omdat zomaar te zeggen, dat we gaan stoppen, al denk ik dat ik niet nog vele jaren zo verder wil.
Mijn echtgenoot van 57 jaar heeft een relatie met een collega; een geheime relatie… Hij belooft steeds dat hij ermee gaat stoppen maar hij begint steeds terug opnieuw. Hij wil/kan er niet over praten met mij…
Ik ben er helemaal kapot van.
Ik doe maar gewoon verder, ben vrolijk en aangenaam maar van binnen ga ik dood…
Dit duurt nu al meer dan een jaar…
Ik ken hem zo niet… hij lijkt wel een puber.
Hij spreekt met haar af en rijdt naar een rendez-vous hotel? Hij stuurt haar honderden berichten per dag?
Hij doet dit allemaal in het geheim en denkt dat ik dit niet weet/niet zie/niet voel….
Maar hij zegt even vaak tegen mij: liefje, ik hou van je, ik wil samen met jou oud worden…
Wij zijn al meer dan 30 jaar samen…
Wat moet ik doen?????
Wat kan ik doen?